Αχ Ελλάδα...μπαίνουμε στον Υδροχόο

Ένα τελευταίο μήνυμα στη Βάσω Αλλαγιάννη.

Η αλήθεια είναι ότι από τη στιγμή που ξύπνησα το πρωί, αν εξαιρέσουμε μια θετική, αθλητική, είδηση, όλες οι υπόλοιπες ειδήσεις, δυστυχώς, ήταν δυσάρεστες. Μια από αυτές, ήταν και ο θάνατος μιας μεγάλης στιχουργού.

Της Βάσω Αλλαγιάννη.

Σε αυτό το άρθρο δε θα γράψω κάποιο αφιέρωμα. Όχι. Δε χρειάζεται. Τα λόγια σε τέτοιες στιγμές είναι φτωχά. Ειδικά από τη στιγμή που η Βάσω Αλλαγιάννη προτίμησε τόσα χρόνια να μιλάει με τη ψυχή της μέσω των τραγιουδιών της, τότε δε χρειάζεται να πούμε κάτι. Τα έχει πει ήδη εκείνη.

Αν κάποιοι από εσάς αναρωτιέστε ποια ήταν η Βάσω Αλλαγιάννη, τότε δε θα σας απαντήσω εγώ. Όχι. Θα αφήσω δύο τραγούδια να μιλήσουν για εμένα. Δύο τραγούδια που έγραψε μαζί με τον Μανώλη Ρασούλη, και ερμήνευσε ο μεγάλος Νίκος Παπάζογλου:

Η Βάσω Αλλαγιάννη έφυγε σήμερα από τη ζωή, ήσυχα στον ύπνο της, όπως έγραψε η Χάρις Αλεξίου στο instagram. Καλό ταξίδι, λοιπόν, στη μεγάλη συνθέτη Βάσω Αλλαγιάννη. 

Κλείνοντας, θα αφήσω μια ευχή: Εύχομαι εκεί που ταξιδεύει τώρα, να συναντηθεί ξανά με τον Μανώλη Ρασούλη και τον Παπάζογλου, να γράψουν κανά τραγούδι να ερμηνεύσουν στο Θεό. Και ποιος ξέρει. Ίσως συναντήσει και τον Δημήτρη Μητροπάνο, για να του δώσει και εκείνο κάποιο τραγούδι. Όπως ήθελε.

Μέχρι τότε, θα μας ταξιδεύει εμάς εδώ κάτω τα τραγούδια της. Όπως πάντα.