Αχ Ευρώπη

Εσύ, μας μάρανες.

Σε αυτό το σημείο θέλω να πω κάτι. Με την ΑΕΚ να έχει αποκλειστεί από την Ευρώπη, μετά την ήττα (δε θα τη χαρακτηρίσω κάπως, αν και θα έπρεπε), είχα την έμπνευση να σκεφτώ τον καλύτερο τίτλο που μπορούσα για το άρθρο. Ο Τζίμης Πανούσης, ο Τζιμάκος, το είχε πει καλά: Αχ Ευρώπη, εσύ μας μάρανες.

Κανονικά θα έπρεπε να γράφω αυτό το άρθρο όσο πιο χιουμοριστικά μπορώ, όπως κάνω πάντα. Θα έπρεπε να σχολιάσω τον αγώνα με τον τρόπο που ξέρω. Υπάρχει όμως ένα θέμα.

Δε μπορώ.

Να πούμε και κάτι άλλο. Το άρθρο το γράφω στις 10.45 τη νύχτα. Ο αγώνας τελείωσε στις 10. 45 λεπτά μετά τα περισσότερα νεύρα έφυγαν. Έφυγαν; Δε ξέρω. Μάλλον δεν έφυγαν. Δυστυχώς δε ξέρω τι να γράψω πλέον. Θα μου μείνει η στενοχώρια που δε θα βγούμε Ευρώπη. Ή μάλλον καλύτερα, που δε θα βγούμε επειδή χάσαμε με αυτόν τον τρόπο. 

Να μου πείτε, συνήθεια πλέον. Το έχουμε ξαναζήσει πλέον. Τα έχουμε δει όλα φέτος. Δυστυχώς η Ευρώπη πάει. Δε πειράζει. Τουλάχιστον να δούμε τα λάθη μας. Αν πρέπει να μπούμε στο νέο γήπεδο, να μπούμε σωστά.

Μη με ρωτήσετε, πάντως, ποιος φταίει. Όπως έλεγες και ο μεγάλος Δημήτρης Μητροπάνος:

Ποιος φταίει μη ρωτάς

Δεν είμαι εδώ για να ψάξω ποιος φταίει. Εδώ είμαι για να εκφράσω τις σκέψεις μου. Δείτε το σαν ημερολόγιο. Ναι, έχω στενοχωρηθεί. Και πολύ μάλιστα. Μέχρι το 0-2 ήμουν στα 'ουράνια'. Η νίκη ερχόταν. Έτσι πίστευα. Έτσι ήθελα να πιστεύω. Αλλά, όπως λέει και ο πατέρας μου: 'Περίμενες να κερδίσουμε;'. Ναι, περίμενα να κερδίσουμε. Δε κερδίσαμε. Προχωράμε.

Δικαιολογημένες είναι, πάντως, οι κριτικές των οπαδών, αλλά τι να κάνουμε. Μπάλα είναι και γυρίζει. Δεν είναι σαν τη Γη. Τετράγωνη (εννοείται ότι αστειεύομαι). Δε μπορούμε να κάνουμε κάτι. Μακάρι να είχε ο καθένας ένα ραβδί να έσωζε την κατάσταση. Αλλά δεν έχουμε κάποιο ραβδί. Ούτε κάποια σκούπα έχουμε σαν τη Σαμπρίνα ή κάποια μάγισσα. Μόνο κριτική μπορούμε να κάνουμε.

Τι κάνω εγώ, λοιπόν, από εδώ και πέρα; Στηρίζω την ομάδα. Στα εύκολα αλλά και στα δύσκολα. Κυρίως εκεί. Και ας έρθουν πίκρες που λέει και ένα τραγούδι, εγώ εδώ θα είμαι. Και ας μείνω μόνο εγώ στο τέλος. Χαλάλι της. 

Πριν κλείσω, πάντως, θα ήθελα να δηλώσω και κάτι τελευταίο. ό,τι διαβάσατε στο παρών άρθρο, ήταν η ροή των σκέψεων μου. Καμία στιγμή δε κάθισα να σκεφτώ τι να γράψω. Ό,τι σκεφτόμουν το έγραψα. Αυτά λοιπόν για σήμερα. Μέχρι το επόμενο άρθρο, να περνάτε καλά, και να γιορτάζετε νίκες Ευρώπης. 

Άντε και του χρόνου.

Ελπίζω.