Και του χρόνου...

Μια κουβέντα για το τέλος

Τρεις μέρες μετά το τελευταίο μου άρθρο που αφορούσε την ΑΕΚ, επιστρέφω σήμερα πάλι με άρθρο που αφορά το ποδόσφαιρο. Με τη διαφορά ότι σήμερα θα μιλήσουμε για τη Super League.

Σε αυτό το σημείο θέλω να πω κάτι. Αυτό το blog δε περιέχει μόνο αθλητικό περιεχόμενο. Ούτε μουσικό. Όπως έγραφα προχτές, δείτε το σαν ένα ημερολόγιο, όπου εκφράζω τις σκέψεις μου πάνω σε συγκεκριμένα θέματα. Σήμερα είχα την ανάγκη να μιλήσω για τη Superleague. Αύριο θα μιλήσω για κάτι άλλο. Μεθαύριο για κάτι άλλο και πάει λέγοντας.

Η ώρα, λοιπόν, είναι 11 το βράδυ. Πριν μια ώρα τελείωσε η 10η και τελευταία αγωνιστική των play-off. Τι χρονιά και αυτή πάντως. Από που να πιαστείς και που να σταματήσεις. Ποια ομάδα να πιάσεις και να σχολιάσεις; Εγώ λέω να μείνουμε με την απορία.

Να πιαστούμε από τον πρωταθλητή Ολυμπιακό; Τους φιναλίστ του κυπέλλου Παναθηναϊκό και ΠΑΟΚ; Την άμοιρη φέτος ΑΕΚ; Τον ανανεωμένο Άρη;

Δε θέλετε να πιαστούμε από τις μεγάλες ομάδες; Να πάμε κάπου στο τέλος της βαθμολογίας; Να αποχαιρετήσουμε μαζί τον Απόλλωνα; Να ευχηθούμε καλή επιτυχία στη Λαμία και τη Βέροια; Να καλωσορίσουμε πίσω τον Λεβαδειακό; Από που να πιαστούμε; Θα σας πω εγώ. 

Από πουθενά.

Ξέρετε κάτι; Πλέον δεν έχω όρεξη να σχολιάσω κάτι πάνω στο θέμα της Σούπερ Λιγκ. Δεν είδαμε και πολλά πράγματα φέτος. Μόνο τον Ολυμπιακό να κατακτάει το πρωτάθλημα, τον ΠΑΟΚ να κάνει καλή πορεία στην Ευρώπη και τον Παναθηναϊκό να παίζει ωραίο ποδόσφαιρο και να επιστρέφει στην Ευρώπη.

Προσέξτε πάντως κάτι. Δε λέω ότι δεν έγιναν ωραία πράγματα φέτος. Απλά έγιναν τα συνηθισμένα. Πάμε παρακάτω.

Δε θα σχολιάσω καμία ομάδα και το τι πέτυχε ή δε πέτυχε φέτος. Αυτά τα ξέρουν οι ίδιες οι ομάδες. Δε θα σχολιάσω καμία ομάδα. Ούτε την ομάδα που υποστηρίζω.

Την ΑΕΚ.

Αν δεν υπήρχε το διαδίκτυο, πιστέψτε με, αλλά θα μου είχε τελειώσει το μελάνι γράφοντας για τη φετινή χρονιά της ομάδας. Η λέξη αποτυχία με καλύπτει. Τι θα ακολουθήσει στη συνέχεια δεν είναι της παρούσης. Μια άλλη φορά ίσως να τα σχολιάσουμε, μαζί με όσα σχόλια θα έχω για όλες τις ομάδες.

Να φύγει ή όχι ο Μάνταλος; Να μείνει ο Ελ-Αραμπί; Να φύγει ο Σούντγκρεν; Να μη αφήσει άλλη ερώτηση ο Βασίλης μετέωρη στο άρθρο; Να ζει κανείς ή να μη ζει; Ένα είναι το βασικό.

Απορίες θα υπάρχουν πάντα. Με τις πράξεις τι γίνεται;

Το θέμα δεν είναι να απορεί ο κάθε άνθρωπος, αλλά ο Μελισσανίδης να δει τι θα κάνει με την ομάδα, ο Μαρινάκης να δει τι θα κάνει με τον Ελ-Αραμπί, ο Γιοβάνοβιτς να προετοιμάσει την ομάδα του για τον τελικό και πάει λέγοντας...

Τα υπόλοιπα είναι λόγια που δε χρειάζονται να οδηγηθούν σε κουβέντες που θα βγάζουν σε αδιέξοδο. Αν μπορεί κάποιος να πράξει το σωστό.

Γίνεται;

Η ελπίδα, λένε, πεθαίνει πάντα τελευταία. Ας μείνουμε με την ελπίδα. Ίσως στο μέλλον να έχουν αλλάξει όλα προς το καλύτερο.

Κλείνω, λοιπόν, το σημερινό άρθρο, λέγοντας κάτι τελευταίο. Το επόμενο άρθρο, όποτε είναι αυτό, δε θα αφορά το ποδόσφαιρο. Το μυαλό μου δε σταματάει ποτέ να σκέφτεται. Άρα, ποιος ξέρει τι μπορεί να σκεφτώ να σχολιάσω;

Έτσι κι αλλιώς, όπως ήδη είπα, δείτε το σαν ημερολόγιο. Εδώ που οι σκέψεις μου στήνουν χορό. Εδώ που ξεφυλλίζονται οι σελίδες του μυαλού μου, αφήνοντας τις λέξεις να εμφανίζονται συνεχώς, στήνοντας μια οργανωμένη μάζωξη σκέψεων που αποτυπώνονται στο blog. 

Ήταν ποιητικό το τελευταίο το ξέρω. Δε πειράζει. Τέλος λοιπόν το πρωτάθλημα για φέτος.

Άντε και του χρόνου.