Για τον κυρ Στέλιο.

Ήταν Τρίτη 4 Ιανουαρίου 2022, όταν μας άφησε μια για πάντα ο Στέλιος Σεραφείδης. ο κυρ-Στέλιος. Ο Στέλιος της ΑΕΚ. Ο παλαίμαχος τερματοφύλακας της ΑΕΚ, που αφιέρωσε όλη του τη ζωή στην ομάδα, έφευγε μια για πάντα από αυτόν τον κόσμο εκείνη τη μέρα, νικημένος από τον καρκίνο.

Διεθνής τερματοφύλακας, προπονητής τερματοφυλάκων, πρόεδρος των παλαίμαχων της ΑΕΚ. Όλα τα προαναφερθέντα συνοψίζονται στο πρόσωπο του Στέλιου Σεραφείδη. Του ανθρώπου που ήρθε στην ομάδα όταν ήταν 16 ετών και, από τότε, έγινε ένα με την αγαπημένη του ΑΕΚ. Επιτρέψτε μου να χρησιμοποιήσω την παρακάτω έκφραση: όποια πέτρα και να σήκωνες, θα έβρισκες από κάτω εκείνον. Θα έβρισκες τον κυρ-Στέλιο.

Το όνειρο του ήταν ένα: να πατήσει ξανά στο νέο γήπεδο της ΑΕΚ στη Νέα Φιλαδέλφεια και να παίξει για λίγα λεπτά, όπως έλεγε, με όσους από τους μεγάλους παλαίμαχους είναι ακόμα στη ζωή, μπάλα. Δυστυχώς, δεν πρόλαβε. Θα είναι πάντοτε, όμως, εδώ. Θα ζει για πάντα στις μνήμες μας, με έναν από τους πυλώνες του γηπέδου να έχουν τη φωτογραφία του. Να μη ξεχάσουμε και το καινούργιο γήπεδο της ΑΕΚ Β', που έχει πάρει το όνομα του.

Σεραφείδιο. 

Σε αυτό το σημείο, πάντως, θα ήθελα να πω ότι την τελευταία δεκαετία, είχα την τιμή να γνωρίσω από κοντά πολύ μεγάλους ανθρώπους, που έγραψαν τη δική τους, χρυσή ιστορία στην ομάδα. Ο καθένας με τον τρόπο του. Θωμάς Μαύρος, Τραϊανός Δέλλας, Φερνάντο Σάντος, είναι μερικά από τα ονόματα που είχαν την τύχη να συναντήσω από κοντά.

Όμως, μια ήταν η συνάντηση που μνημονεύω. Η συνάντηση που θα μου μείνει χαραγμένη στο μυαλό. Και χωρίς υπερβολή, είναι ο άνθρωπος που μου έχει λείψει η παρέα του και οι ιστορίες του. Και αυτός ο άνθρωπος είναι ένας.

Ο κυρ-Στέλιος.

Στο παρών άρθρο, λοιπόν, θα διηγηθώ προσωπικές ιστορίες με τον κυρ-Στέλιο, αποδίδοντας με αυτόν τον τρόπο φόρο τιμής στη μνήμη του. Έτσι κι αλλιώς, θα είναι πάντοτε εδώ. 

ΣΤΟΝ...ΑΓΙΑΣΜΟ ΤΟΥ ΓΗΠΕΔΟΥ

Ήταν Πέμπτη 27 Ιουλίου 2017, όταν έγινε ο Αγιασμός στο γήπεδο στη Νέα Φιλαδέλφεια, μια μέρα πριν ξεκινήσουν τα έργα για την ανέγερση του γηπέδου. Ανάμεσα στους 10 χιλιάδες (και παραπάνω βασικά) ανθρώπους που βρέθηκαν εκείνο το απόγευμα στο χώρο, ήμουν και εγώ με τον πατέρα μου, με μια μεγάλη προσμονή γι'αυτά που θα ακολουθούσαν. Με ανθρώπους της πολιτικής, ποδοσφαιριστές αλλά και ηθοποιούς (ανάμεσα τους ο Κώστας Βουτσάς που δυστυχώς δεν πρόλαβα να τον δω) που έκαναν την εμφάνιση τους, εμφανίστηκε και ο Στέλιος Σεραφείδης.

Ο κυρ-Στέλιος ανέβηκε στη σκηνή και μίλησε, εμφανώς συγκινημένος, για το όνειρο που σιγά σιγά θα γινόταν πραγματικότητα. Εκεί ήταν η πρώτη φορά που τον είδα από κοντά. Και όπως έμελλε, δε θα ήταν η τελευταία.

Έπρεπε να περάσουν περίπου δύο χρόνια. Μπορεί και τρία. Δε θυμάμαι ακριβώς. Σημασία έχει ότι μετά από λίγο καιρό, ένα καλοκαιρινό βράδυ, έχω βγει βόλτα στην πλατεία της περιοχής μου. Κάποια στιγμή, λίγα μέτρα παραπέρα, είδα να περνάει από ένα παράλληλο δρόμο ένα αμάξι. Αναγνώρισα αμέσως τον οδηγό.

Ήταν ο Στέλιος Σεραφείδης.

Η αλήθεια είναι ότι στην αρχή έμεινα έκπληκτος. Δε περίμενα να τον δω να έρχεται στην περιοχή μου. Κι όμως είχε έρθει. Και έμελλε να μην είναι η τελευταία φορά που θα τον έβλεπα στην περιοχή. 

Λίγο καιρό αργότερα, καλοκαίρι του 2020, βράδυ και πάλι, με την παρέα μου έχουμε σταθεί έξω από την εκκλησία της περιοχής μου, λίγα μόνο μέτρα από μια μικρή πλατεία. Έξω από το καφενείο, κάθονταν διάφοροι άνδρες και συζητούσαν. Ανάμεσα τους και εκείνος. Εγώ τον αναγνώρισα αμέσως. Ντρεπόμουν, όμως, να πάω κοντά να του μιλήσω. Έτσι, με την παρέα μου φύγαμε από το σημείο. Όμως, κάτι μέσα μου με έκανε να θέλω να επιστρέψω στο σημείο. Όπως και έγινε.

Όταν έφυγε η παρέα μου, εγώ επέστρεψα στο σημείο. Εκεί, στάθηκα να ακούσω έναν κύριο να παίζει μπουζούκι. Ένας από τους παρευρισκόμενους, με προέτρεψε να μιλήσω στον κυρ-Στέλιο. Και αυτό έκανα. Έτσι γνωρίστηκα και μίλησα πρώτη φορά με τον Στέλιο Σεραφείδη. Τον πλησίασα και τον ρώτησα πως νιώθει που βλέπει το γήπεδο να κατασκευάζεται. Η απάντηση του;

Δεν υπάρχουν λόγια για να περιγράψει κανείς αυτό που βλέπει. Είναι όνειρο.

Δε χρειαζόταν να ακούσω κάτι διαφορετικό. Ο κυρ-Στέλιος δεν είχε λόγια να πει. Και τον καταλαβαίνω.

Η αλήθεια είναι ότι δεν έφυγα αμέσως από το σημείο. Έκατσα και άκουσα ιστορίες για μεγάλους τραγουδιστές που επισκέπτονταν τα Άνω Λιόσια ανά καιρούς. Ανάμεσα τους και ο Μιχάλης Μενιδιάτης. Έχοντας λάβει, όμως, ν΄΄εες γνώσεις, έφυγα από το σημείο και γύρισα σπίτι. Ξαναπέρασα και άλλη στιγμή για να δω από κοντά τον κυρ-Στέλιο. 

Πέρασα άλλες δύο φορές. Η τρίτη, εν τέλει, έμελλε να είναι η καλύτερη στιγμή. 

ΙΣΤΟΡΙΕΣ

Την τρίτη φορά που τον συνάντησα, τον είχα πλησιάσει με ένα παιδί και του μιλήσαμε. Δε τον ρωτήσαμε για το γήπεδο. Όχι. Και αυτό ήταν το σημαντικό. Τον ρωτήσαμε για τη ζωή του. Και εκείνος, αποφάσισε να 'ξεφυλλίσει' το βιβλίο της ζωής τους. Μας είπε τα πάντα. Για την ΑΕΚ, τον αδερφό του, τις διαφορές με τις ομάδες εκείνη την εποχή, τον Σάββα Θεοδωρίδη.

Για όλα.

Μας μίλησε και για τα εγγόνια του που αγαπούσε πολύ. Δεν έμεινε μόνοι εκεί. Η συζήτηση ήρθε κάποια στιγμή στο θέμα των σπουδών. Εκεί, εγώ του ανέφερα ότι όνειρο μου είναι η δημοσιογραφία και ότι θα ήθελα από τον Οκτώβριο εκείνης της χρονιάς να σπουδάζω σε κάποιο τμήμα. Εκείνος, στην αρχή, μου έδωσε κάποιες συμβουλές για τη δημοσιογραφία, που οδήγησαν σε έναν ωραίο διάλογο, καταλήγοντας στο τέλος στο καλύτερο.

Όπως είπε, με βλέπει να περνάω συνέχεια από το σημείο και, επίσης, του φαίνομαι ένα πολύ καλό παιδί. Έτσι, μου ευχήθηκε να πραγματοποιηθεί ο στόχος μου. Δε χρειάζεται να πω κάτι άλλο.

Ή μάλλον, θα πω. Όταν συνάντησα για πρώτη φορά τον κυρ-Στέλιο στον αγιασμό του γηπέδου, μου δημιουργήθηκε στο μυαλό η εικόνα ενός ανθρώπου μαχητικού και δυναμικού. Εν τέλει, ήταν κάτι παραπάνω από όλα αυτά. Ήταν ένας απλός άνθρωπος. Ανοιχτός να μιλήσει στον κόσμο. Και, βεβαίως, με μια μεγάλη αγάπη στην καρδιά του. Την ΑΕΚ.

Θα ήθελα, πάντως, να αναφέρω 

Για πρώτη φορά σε άρθρο μου, δε θα το κλείσω με κάποια πρόταση. Όχι. Αυτή τη φορά θα κλείσω κάπως διαφορετικά. Με μια φωτογραφία. Πριν από αυτό, θα ήθελα να πω και κάτι άλλο. Θα ήθελα να αφήσω ένα μήνυμα στον κυρ-Στέλιο. Πέρασαν και δύο χρόνια από την τελευταία μας συνάντηση. Ήλπιζα να βρεθούμε ξανά. Όμως, εκείνη η μέρα έμελλε να είναι και η τελευταία μας συνάντηση. Γι'αυτό, θα ήθελα να του αφήσω το παρακάτω μήνυμα:

Κυρ Στέλιο, ο στόχος μου πραγματοποιήθηκε! Δύο χρόνια μετά τη μέρα που μου ευχηθήκατε να περάσω στο πανεπιστήμιο, νιώθω περηφάνια που μπορώ να λέω ότι σπουδάζω στο τμήμα Επικοινωνίας και ΜΜΕ. Όπως σας είχα πει.